Let’s be real—being gay in America is one thing. But living out a Telugu Gay Stories in the U.S.? Whole different ballgame.
You grow up with two sets of expectations. One from the world around you: fit in, be cool, maybe come out in college.
And the other—from your family: study hard, respect elders, never question tradition, and definitely marry a nice girl from Hyderabad with a BTech and a decent star chart.
So what happens when those worlds collide? It’s complicated.
Telugu Roots, American Reality
Telugu-American kids grow up balancing dosa and donuts. You speak English at school, Telugu at home (or at least pretend to when your ammamma visits). Your weekends are filled with church or temple events, SAT prep, and cultural shows you didn’t really sign up for.
In public, you blend in. In private, you shrink.
Because being queer in a Desi household isn’t just about coming out.
It’s about surviving expectations.
It’s about unlearning shame.
It’s about convincing your parents that love isn’t a sin, and that your truth isn’t a rebellion—it’s just… you.
Coming Out Isn’t Always Loud
Not every Telugu-American comes out with a rainbow flag and a TikTok montage. For many, it’s quiet. Hesitant. Broken into pieces.
A late-night text to a cousin: “Hey… can I tell you something?”
An accidental screenshot from a private story.
Or a whisper to your best friend at a church picnic, heart pounding like a dappu drum.
The fear is real. Not because we’re weak, but because we care. We care about our parents. Our community. Our faith. We don’t want to lose love—we just want to be able to give it honestly.
Telugu Gay Stories
Being Telugu and gay isn’t easy. It’s not just about coming out—it’s about choosing yourself in a world that never asked what you wanted.
1. నా లోపల నేనే దాచుకున్నా
అధ్యాయం 1: “నిజం కప్పేసిన నవ్వులు”
నాకు 16 ఏళ్ళు. పేరు కార్తీక్. నెల్లూరు జిల్లా లోని ఒక చిన్న పల్లెటూరు. మా ఇంటి ఎదురుగా పెద్ద పీపు చెట్టు. సాయంత్రం వేళ ఆ చెట్టు క్రింద కూర్చొని మా అబ్బాయిలంతా పళ్లెం ఆటలు ఆడేవాళ్ళం. కానీ నేను? వాడిలా ఉండేది కాదు. ఎందుకో తెలియదు గానీ, నాకు వాళ్ళ తోడిలో సంతృప్తి అనిపించేది కాదు.
చిన్నప్పటినుంచి నాకు లోపల కొంత భయం. ఈ భయానికి పేరు తెలియదు. కానీ అది నన్ను రోజు కూర్చోబెడుతూ ఉండేది – “నీవు వేరొక విధంగా ఉన్నావ్… అది తప్పు.”
ఒకసారి, మా బతుకమ్మ పండుగ సందడి లో, మా తమ్ముడు బాబ్లీ నా చొక్కా వేసుకుని నృత్యం చేశాడు. అందరూ నవ్వారు, కానీ నేను భయపడ్డాను. ఎందుకంటే నా లోపల నన్ను నేను చూస్తున్నాను అన్న ఫీలింగ్ వచ్చింది.
అధ్యాయం 2: “శ్రీను అనే మాట”
ఇంటర్ మొదటి సంవత్సరం. కొత్త కాలేజ్. కొత్త ప్రపంచం. అదే సమయంలో, శ్రీను అనే అబ్బాయి నా జీవితంలోకి వచ్చాడు. అతని నవ్వు ఎప్పుడూ నన్ను ఆకర్షించేది. అతను నాకు కాఫీ తెచ్చి ఇచ్చిన రోజున, నా హృదయం గెలిపోతుందని అనిపించింది.
కాని అదే రోజున రాత్రి, మా నాన్న చేతిలోకి వచ్చింది ఓ పెళ్లిపత్రిక. మద్రాస్ లోని మా బంధువుల అమ్మాయితో నన్ను నిశ్చయించాలనుకుంటున్నారు. నాలో నన్ను నేను పూర్తిగా దాచేసుకున్న దశ ప్రారంభమైంది.
“నాకు శ్రీను నచ్చుతాడు” అన్న మాట నా నోటదాటి రాలేదు. బదులుగా “అవును నాన్నా” అన్నాను. అదే నిశ్శబ్ద ఒప్పందం నన్ను నాన్న దగ్గర మోసం చేసిన పాపభూమిలోకి లాగింది.
అధ్యాయం 3: “అతని చేతిలో నా చేతి ఉష్ణత”
ఒక రోజు, కాలేజ్ లో cultural rehearsals జరుగుతున్నాయి. నేను piano వాయిస్తున్నాను. శ్రీను stage మీద practice చేస్తున్నాడు. ఎవరూ లేని సమయంలో అతను నా దగ్గరకి వచ్చి, నెమ్మదిగా అడిగాడు —
“కార్తీక్… నీకీ నాకు మధ్య ఏదైనా ఉందా?”
ఆ ఒక్క వాక్యం నా లోపల ఊపిరాడకుండా చేసింది. నా లోపల నేను ఏడుస్తున్నాను. కానీ నా ముఖం మీద నవ్వు. “ఏమిటి శ్రీను, ఏం మాట్లాడుతున్నావ్?” అని అర్ధం లేని సమాధానం ఇచ్చేశాను.
అతను నా చేతిని పట్టాడు. నేను వేరే ప్రాణి లా గిలగిల లాడిపోయాను. అతని స్పర్శ నా లోపల ఒక కొత్త భాషను పలికించింది. కాని ఆ భాషకు సమాజం అర్ధం చెప్పదు. నేనూ అర్థం చేసుకోనివ్వలేదు.
అధ్యాయం 4: “పెద్దల ప్రేమకు చిన్నల పీడ”
నన్ను చూసి మా అమ్మ అన్నదీ— “నీవు మనిషిలా మారిపోతున్నావ్.”
ఆమెకు తెలియదు, నేను నా అసలైన రూపం నుండి తప్పించుకునే ప్రయత్నం చేస్తున్నానని.
అన్నీ తెలిసిన కొద్ది, నేను నన్ను నేను ద్వేషించటం మొదలెట్టా. నేను దేవుణ్ణి దూషించలేదు కానీ, “ఇలానే ఎందుకు చేశావు?” అని కన్నీళ్లలో మునిగిపోయాను.
అధ్యాయం 5: “ఒక రాత్రి – నిజం తలుపుతట్టింది”
కాలేజ్ చివరి రోజు. అన్ని farewell hugs, selfies, giggles — కానీ నా మనసు మాత్రం తడిచిపోతోంది. రాత్రి, శ్రీను నాకు మెసేజ్ చేశాడు.
“కార్తీక్… ఒక్కసారి నా మాట వినవా? బయటకి రా.”
మా ఇంటి ముందర అతను bike మీద నిలబడి ఉన్నాడు. నేను వెళ్ళాను.
“నన్ను ఒకసారి ప్రేమిస్తున్నావు అనిపించింది. తప్పా అది?” అని అడిగాడు.
నా కళ్ళలో నీళ్లు. నాలుక తోటి మాటలు చెయ్యడం రాలేదు. ఒక వాక్యం మాత్రమే వచ్చింది —
“నా లోపల నేనే దాచుకున్నా శ్రీను…”
అధ్యాయం 6: “బయట పడిన మౌనం”
ఆ రాత్రి నేను బయటకి వచ్చినది నాకు గుర్తుండదు. కాని అంత దాకా లోపల ఉన్న మౌనం ఒక్కసారిగా ఉధృతంగా బయటపడింది. అతనితో నేను మొదటిసారి నన్ను నేనే చూశాను — ఎవ్వరికీ అర్ధం కానివాడు, కానీ తనకు అర్థమయ్యే వాడు.
అతను చెప్పిన ఒక్క మాట—
“నీవు దాచుకున్నది ప్రేమ అయితే… అది తప్పు కాదు కార్తీక్.”
అధ్యాయం 7: “తరువాతి అడుగు – నేనైన నేను”
ఇప్పుడున్న కార్తీక్, 23 ఏళ్ళ వయసులో ఉన్నాడు. ఒకే ఒక్క విషయం తెలుసుకున్నాడు — ప్రేమ దాచడం పాపం కాదు. ప్రేమించకుండా ఉండడమే పాపం.
తల్లిదండ్రులకు చెప్పడానికి ఇంకా ధైర్యం రాలేదు. కానీ లోపల నన్ను నేను anymore దాచుకోవడం లేదు.
నేను నా piano tune లా – మెల్లగా, సున్నితంగా, నా స్వరంతో జీవిస్తున్నాను.
ముగింపు
ఈ కథ ఒక Telugu Gay Story.
కాని ఇది ఒక్క కార్తీక్ గాథ కాదు. ఇది ప్రతి ఆత్మను తట్టిన అనుభవం.
ప్రేమను దాచకండి.
ప్రేమించండి. మీరు కావలసినట్టు.
2. చూపులో పలికిన ప్రేమ
(Choopulo Palikina Prema – Love That Spoke Through Eyes)
వేణు ఇంటర్మీడియట్ మొదటి సంవత్సరం చదువుతున్నాడు. తెనాలిలోని ఓ ప్రైవేట్ కాలేజీ. చిన్నప్పటి నుండే అతనికి తన మనసు చెప్పుకోవడం తేలిక కాదు. లోపల ఎంత కలవరం ఉన్నా, బయట మాత్రం నిశ్శబ్దంగా కనిపించే వాడు. పాఠశాలలోనూ, ఇంట్లోనూ “బాగా చదువుతున్నాడు” అని పేరున్నా, ఎవ్వరితోనూ స్నేహితులంతగా మాట్లాడేవాడు కాదు.
ఒక రోజు, వారి క్లాస్‌కి ఒక కొత్త విద్యార్థి వచ్చాడు — ఆదిత్య. హైదరాబాదులో పుట్టిన వాడు, కానీ ఏ కారణం చేతనో తెనాలికి తరలి వచ్చాడు. ఆదిత్య వచ్చిన మొదటి రోజు నుంచే వేణుకి వాడిలో ఏదో ఆకర్షణ అనిపించింది. ఆ కనుసైగలు, ఆ నవ్వులు, ఆ కళ్ళలో ఏదో తెలియని భావాలు — అవి మామూలుగా అనిపించలేదు.
క్లాస్‌లో వాళ్ళు ఒకే రోలో కూర్చున్నారు. మొదట్లో సాధారణంగా పరిచయమైనా, నెమ్మదిగా ఆదిత్య వేణుతో మాట్లాడటం మొదలు పెట్టాడు. మొదట “పాస్ చేయవా?” అనే చిన్న మాటతో మొదలైంది. తర్వాత “లంచ్ కలిపి తిందామా?” అని చెప్పేవాడు. వేణు ఎప్పుడూ కొంచెం లజ్జగానే ఉండేవాడు. కానీ ఆదిత్యలో ఉన్న ఆత్మీయత, సరదా, చిరునవ్వులు — ఇవన్నీ వేణుని చుట్టుముట్టాయి.
అది ప్రేమ అనే మాట మించిన బంధం.
పాఠాలు నిడివిగా సాగినా, వారి మధ్య సంభాషణలు చూపులే. ఒకసారి వేణు నెమ్మదిగా హోమ్వర్క్‌లో కొన్ని పదాలు తప్పు చేశాడు. టీచర్ అతనిపై కోపంగా గట్టిగా మాట్లాడింది. ఆ సమయంలో వేరే ఎవరూ పట్టించుకోకపోయినా, ఆదిత్య నెమ్మదిగా వేణు భుజంపై చెయ్యేసి, “ఒకసారి నేను చూసేద్దా?” అని తల వంచి నవ్వాడు. ఆ చూపులో ఆత్మీయత ఉంది. అదే మొదటిసారి వేణు గుండె వేగంగా కొట్టుకోవడం గుర్తుగా గుర్తుంది.
ఒక రోజు, వర్షం పడుతున్నప్పుడు ఇద్దరూ కలసి ఓ ఫుట్‌పాత్ దగ్గర నిల్చున్నారు. వర్షం మళ్లీ మామూలు వేణుకైందికాక, అది ఆయనలే వేదనను బయటకు తీసే అవకాశం అయింది.
“నిన్ను చూస్తూ ఉండగానే ఓ శాంతి దొరుకుతుంది, తెలుసా?” అన్నాడు వేణు నెమ్మదిగా.
ఆదిత్య ఆశ్చర్యంగా అతన్ని చూశాడు. వెంటనే నవ్వాడు. కానీ నవ్వులో ఏ చిన్న చులకన లేదు. దానికి బదులు — ఓ అర్థమైన ఊసు.
“నాకు కూడా నువ్వంటే ఇష్టం వేణూ,” అన్నాడు.
ఆ వాక్యంతో రెండు గుండెలు గట్టిగా కొట్టుకున్నాయి. వర్షం గుండా చూసుకుంటూ ఇద్దరూ పరస్పరం చూడటమే — ఆ బంధానికి ఆమోదం చెప్పినంతగా అనిపించింది.
అలా వాళ్ళ ప్రేమ మాటలతో కంటే చూపులలో పుట్టింది.
కానీ ఆనందం ఎక్కువ రోజులు నిలబడదు. ఇంట్లోనూ, సమాజంలోనూ, ఏ చిన్న ముచ్చటైన బంధానికైనా చోటివ్వని పరిస్థితులు.
ఒక రోజు వేణు నాన్నగారు అతని ఫోన్‌లో ఆదిత్యతో ఛాట్ చూసారు. సందేశాలు సూటిగా లేవు కానీ, తాలూకు సన్నిహిత భావాలు కనిపించాయి.
వేణుని తండ్రి కోపంతో ఊగిపోయారు.
“నువ్వేమీ చెడ్డవాడు కావు. కానీ ఇది పాపం. దేవుడికి అప్రియమైన పని. ఇది మన సంస్కృతికి తగదు,” అని గట్టిగా చెప్పారు.
వేణు ఏమీ స్పందించలేదు. కన్నీళ్లు మాత్రమే వచ్చాయి. తండ్రి మాటలు చీల్చుకుపోయినట్టయ్యాయి. ఆ రాత్రి ఆదిత్యకు ఫోన్ చేయలేకపోయాడు. ఏం మాట్లాడాలో కూడా అర్థం కాలేదు.
మరో రోజు ఆదిత్య కాలేజీకి రాలేదు. మరుసటి రోజు కూడా రాలేదు. అతని మామమ్మ అనారోగ్యం అని తెలిసింది. కుటుంబం తిరిగి హైదరాబాదు వెళ్ళిపోయిందట.
వేణు ఆ వార్త విని పూర్తిగా ఖాళీ అయిపోయాడు. ఆ ప్రేమ మిగిలింది కేవలం కొన్ని చూపుల్లోనే.
కాలం గడిచిపోయింది.
వేణు ప్రస్తుతం ఓ ప్రముఖ డిజైన్ సంస్థలో పనిచేస్తున్నాడు. కానీ ఆ వర్షంలో నిల్చున్నప్పటి చూపు, ఆదిత్య నవ్వు — ఇవన్నీ ఇప్పటికీ అతని గుండెలో జీవిస్తూనే ఉన్నాయి.
ఒకసారి హైదరాబాదులో జరిగిన ఒక ప్రైడ్ పరేడ్‌కి వేణు వెళ్ళాడు. అక్కడ ఒక్కసారిగా గుంపులో ఆదిత్యను చూశాడు. చాలా ఏళ్ల తర్వాత.
ఆ చూపులో మళ్లీ అదే పాత మాయ.
ఇద్దరూ దగ్గరికి వచ్చారు. మొదటి మాటలు ఏవీ లేకపోయినా, నవ్వుల్లో మాట్లాడిన సంభాషణ ఎప్పటికీ గుర్తుండిపోతుంది.
తుదిమాట:
ప్రేమ మాటలతో మాత్రమే కాదు. ఒక చూపుతో కూడా పుట్టవచ్చు.
వయసు చిన్నగా ఉన్నప్పుడు, మనకి అర్థం కాని భావనలు మనలో మెల్లగా మొలుస్తాయి.
అవి సమాజం ఆమోదించకపోయినా, మన గుండెలో వాటికి స్థానం ఉంటుంది.
“చూపులో పలికిన ప్రేమ” అనేది ఒక్క కథ కాదు — అది ఎందరో మనసుల్లో దాగున్న ఒక వాస్తవం.
3. అమ్మాయిల కోణంలో జీవితం
(Ammāyila Kōṇamlo Jīvitam – Living in the Girl’s Corner)
1. శశి ఎవరో తెలుసుకోవడానికి ముందు…
శశి చిన్నప్పటినుంచి తనలో ఏదో తేడా ఉందని అనిపించేది. పక్కింటి అబ్బాయిలం పోటీలాడలేడు. బీమ్‌లో ఎక్కలేడు. క్రికెట్‌ ఆడలేడు. పేపర్ డాల్స్, రంగులు, నృత్యం, సంగీతం—ఇవే అతని ప్రియమైనవి. కానీ వీటన్నిటికంటే ఎక్కువగా, అతను తన మనసులో వేసుకున్నది ఒక అమ్మాయి వలే జీవించాలనే కోరిక.
తల్లిదండ్రులకు ఇది ఒక “పరాకాష్ట”. “పిల్లాడిలా ఉండాలి. దంపుడుతనం నేర్చుకో,” అని మామూలుగా తిట్టేవారు. కానీ శశి మాత్రం తన నిజమైన స్వభావాన్ని తనలో దాచుకున్నాడు. బయట ప్రపంచం ముందు నవ్వుతూ ఉండేవాడు. కానీ లోపల మాత్రం తనను తాను తినేస్తున్నదీ అస్థిత్వకోణం.
2. అణచివేతలతో పెరిగిన బాల్యం
పాఠశాలలో శశి పై సెటైర్లు మామూలే. “బాబోయ్, అమ్మాయిలాగా నడుస్తావే.” “ఓహ్, నువ్వేమైనా లేడీస్ ఫ్యాన్ వేస్తావా?” అని కామెంట్లు. మొదట్లో బాధపడేవాడు. తర్వాత మౌనంగా ఉండడం అలవాటు అయ్యింది. కానీ శశికి అర్థమయ్యేది—తాను నాటకీయంగా మారిపోవడమంటే తన మనసు మేనేజ్ చేయడం కాదు, తప్పించుకోవడమే.
3. డాన్స్ టీం – జీవితాన్ని మార్చిన మలుపు
ఇంటర్మీడియట్ వచ్చిన తరువాత, వారి కళాశాలలో ఒక గర్ల్స్ డాన్స్ టీం ఏర్పడింది. శశి అడగలేదు. కానీ ఒక సీనియర్ మెడం అతని నాట్య నైపుణ్యాన్ని గుర్తించి, అడిగింది: “నువ్వూ పార్ట్ అవుతావా?”
అది మొదటి సారి—తనను ఎవరైనా స్వీకరించినట్టు అనిపించింది. టీం‌లోకి వెళ్లాడు. మొదట అమ్మాయిలు తొలుత వింతగా చూసారు. “ఈయనేం చేస్తున్నాడు ఇక్కడ?” అన్నట్టు. కానీ అతని ప్రతిభ చూసిన తరువాత, వాళ్లలో కొంతమంది అతనికి దగ్గరయ్యారు.
అక్కడే శశికి కలిసింది “ఆది”. తాను కూడా అటు స్వభావం ఉన్నవాడే. కానీ తాను మాత్రం దీన్ని సమాజానికి సవాల్‌ చేస్తున్నట్టు ధైర్యంగా చూపించే వాడు.
4. ఆది – అద్దంలో ప్రతిబింబంలా
ఆది… నిదానంగా మాట్లాడేవాడు. శశి భయపడితే, ఆది ధైర్యం చెప్పేవాడు. ఒకసారి శశి అడిగాడు:
“నువ్వు ఇంత బోల్డ్‌గా ఎలా ఉండగలవు?”
ఆది నవ్వుతూ చెప్పాడు, “బయపడటం వల్లే వాళ్లు మనల్ని దిగజారుస్తారు. మనమేమైనా తప్పు చేస్తున్నామా?”
ఆ మాటలు శశిని లోతుగా తాకాయి. ఇద్దరూ కలిసిన తరువాత, వారి సంబంధం కేవలం స్నేహం కాదు. అది పరస్పర అర్థం చేసుకోవడం, ఆత్మీయత, ఒకరిపై మరోకరికి ఉన్న గౌరవం.
5. నెమ్మదిగా ప్రేమ పూలుగా పూస్తుంది
డాన్స్ ప్రాక్టీస్‌ల మధ్యలో, కళాశాల లాన్సు వద్ద కాఫీలు, నడకలు, జలసంధి సమయం—ఇవన్నీ కలిసి వాళ్ల బంధం పెరిగింది. శశికి మెల్లగా అర్థమయ్యింది—ఇది కేవలం స్నేహం కాదు. ఇది ప్రేమ. ఆది కళ్ళలో చూసినప్పుడు, తన హృదయం చప్పుళ్లు వేస్తున్నట్టు అనిపించేది.
ఒకరోజు శశి అడిగాడు:
“నువ్వు నన్ను ఇలానే అంగీకరిస్తావా? మిగతావాళ్ల ముందు కూడా?”
ఆది ఆలోచించకుండా చెప్పాడు: “నువ్వు ఎలా ఉన్నా, అదే నాకు నచ్చింది.”
6. కానీ స్వీకరణ అంత ఈజీ కాదు
వాళ్ల మధ్య ప్రేమ ఉన్నా, బయట ప్రపంచం అంగీకరిస్తుందా? ఒక రోజు కళాశాలలో ఇద్దరు సీనియర్లు వారిపై కోపంగా మాట్లాడారు. “బాడ్మింటన్ వాడ్లు వీళ్లు. అమ్మాయిల మాదిరిగా తిరుగుతున్నారు.”
అదే రోజు శశి ఇంటికి వెళ్లి తల్లి ముందు ఏడ్చేశాడు.
“అమ్మా, నన్ను వాళ్లు అమ్మాయిలా చూస్తున్నారు. కానీ నేను అంతే హానికరం కాదు.”
తల్లి మౌనంగా విన్నది. కానీ ఏమి స్పందించలేదు. అది శశికి గాయంగా అనిపించింది. కుటుంబం నుంచి వచ్చిన沉默ం, నిరీక్షణ, అంగీకారం రాకపోవడం—అన్ని కలిపి భయంగా మారాయి.
7. ఆది తల్లిదండ్రుల ప్రతిస్పందన
ఆది తల్లిదండ్రులు మాత్రం ఆశ్చర్యకరంగా స్పందించారు. ఆది తండ్రి ఒకరోజు అఫీషియల్‌గా శశిని ఇంటికి పిలిచి, అన్నాడు:
“నువ్వు నిజంగా మంచి పిల్లవాడివి. మా కొడుకుతో నీ బంధం ఎలా ఉన్నా, నీ మానసిక ప్రశాంతత కోసమే మేం ఎదురుగా నిలబడతాం.”
ఆ మాటలు శశికి జీవితం ఇచ్చినట్లు అనిపించాయి. ఆ స్వీకరణ… అతనికి జీవితమంతా గుర్తుండిపోయింది.
8. గర్ల్స్ టీం – చివరి ప్రదర్శన
వారు డాన్స్ టీంలో చివరి ప్రదర్శన చేశారు. వేదికపైన, శశి మరియు ఆది ఇద్దరూ కలసి నాట్యం చేశారు. అందరూ తక్కువ అంచనాల మధ్య వాళ్లు పైకి వచ్చారు. ఆ ప్రదర్శన తర్వాత కళాశాల స్టాఫ్ ఒక పోస్ట్ పెట్టింది:
“True art has no gender. Only emotion.”
అది ఒక చిహ్నం. ఒక సంకేతం. వాళ్లకోసం మాత్రమే కాదు, మరెందరో యువకుల కోసం.
9. జీవితాన్ని తమ కోణంలో తిరిగి రాయడం
శశి జీవితం “అమ్మాయిల కోణం” అని తిట్టినవాళ్లకు, అదే అతని గొప్పదనంగా మారింది. తాను ఇప్పుడీ కథ చెప్తున్నాడు—యువతకు.
“నీవు ఎవరో, నిన్ను తక్కువగా అంచనా వేయకు. నీ గొంతు విన్నప్పుడు మాత్రమే ఈ ప్రపంచం మారుతుంది,” అని.
10. ముగింపు – కానీ కొత్త మొదలుకు ఆహ్వానం
ఈ కథ ముగిసినట్టే అనిపిస్తుంది. కానీ ఇది కేవలం మొదలు.
శశి, ఆది ఇప్పుడు ఒక చిన్న నాట్య సంస్థ నడుపుతున్నారు. వారి కథలు, భావాలు, జెండర్‌ను, ప్రేమను, స్వీయ స్వీకరణను నాటకాల రూపంలో చూపిస్తున్నారు.
వారి జీవితం ఒక నిదర్శనం.
తమలా ఉండాలనే ధైర్యం చూపినవారికి మార్గం చూపించేందుకు ఈ “అమ్మాయిల కోణం” మారింది ఒక శక్తివంతమైన కోణంగా.
4. అమెరికాలో ఆత్మపరిచయం
(Āmerikālō Ātmaparichayam – Self-Discovery in America)
1. తొలి చలిలో తొలిమాటలు
పెన్న్సిల్వేనియా. డిసెంబరు మొదటి వారంలో మంచు కురుస్తోంది. రాహుల్ డోర్ తెరిచి బయటకు నడిచాడు. “ఇదేనా అమెరికా?” అనిపించింది. చెమట పట్టే హైదరాబాద్ నుండి ఇక్కడికి వచ్చి మూడు వారాలే అయినా, హోంసిక్ ఫీలింగ్ అప్పుడే మొదలైపోయింది.
మౌనంగా ఉండే రూమ్‌మేట్, క్లాస్‌లో ఒంటరితనం, వీడియో కాల్స్ లో “బాగున్నావా?” అనే తల్లి ప్రశ్న… అన్నీ కలిపి అతనికి వెచ్చదనం కోల్పోయిన భావన కలిగించేవి.
2. ఫ్రీడమ్ అనే మాట అర్థం అయ్యింది
ఒక రోజు వర్షంలో ఓ పుస్తకశాలలో అడుగు పెట్టాడు. అక్కడే పరిచయమైంది — జోర్డన్. చక్కటి చిరునవ్వుతో పలికిన “Hey, you new here?” అనే మాట, రాహుల్ మనసును తాకింది.
ఆ రోజు మొదలు వారి మధ్య చిన్న చిన్న సంభాషణల ద్వారా ఒక స్నేహం ఏర్పడింది. జోర్డన్ స్వతహాగా గే. తన నిజమైన వ్యక్తిత్వాన్ని దాచకుండా, గర్వంగా జీవించే వ్యక్తి. అది చూసి రాహుల్ గుండెల్లో ఏదో కలబోసుకుంది. ఎందుకంటే, తాను ఎప్పటినుంచో తన భావాలను దాచుకుంటూ జీవిస్తున్నాడు.
3. ఫోన్ ఎత్తని రోజులు, కాల్ వాయిదా వేయడం
తల్లిదండ్రులతో రోజూ మాట్లాడే రాహుల్, అలా ఒక్కరోజు కాల్ వాయిదా వేసాడు. ఆ రోజు జోర్డన్‌తో కలిసి క్యాంపస్ వాక్ చేశాడు. రెండు గంటల పాటు నవ్వులు, సినిమాల మాటలు, జీవితంపై చర్చలు.
జీవితం ఒక్కసారిగా విస్తృతంగా కనిపించింది. “ఎందుకు మనం మనల్ని దాచుకుంటున్నాం?” అనే ప్రశ్న మదిలో మెదిలింది. కానీ వెంటనే మరో ప్రశ్న: “ఇంట్లో వాళ్లకు తెలిసిన వెంటనే ఏమవుతుంది?”
4. “ఇతనితో ఉండగా నేను నేను అన్న ఫీలింగ్ వస్తోంది.”
జోర్డన్ తో గడిపే ప్రతీ క్షణం రాహుల్ కు సంతోషం ఇస్తుంది. అతని దగ్గర ఉన్నప్పుడు — ఎవరినీ నటించాల్సిన అవసరం లేదు. తెలుగు, అమెరికన్ సంస్కృతుల మధ్య తేడాలను బాగా అర్థం చేసుకున్న జోర్డన్, రాహుల్ ను ఆమోదించాడు.
ఒకసారి, ఇద్దరూ కలిసి నదికట్ట వద్ద కూర్చొని ఉన్నప్పుడు, జోర్డన్ అడిగాడు:
“Do they know? Back home?”
రాహుల్ చిరునవ్వుతో తల ఊపాడు. “No… they think I’m still searching for a girl.
“Maybe you’re just finding yourself first.” — అన్న జోర్డన్ మాటలు రాహుల్ లో లోతుగా మారాయి.
5. ఇంటి ఒత్తిడి మొదలైంది
ఇంటి నుండి కాల్స్ మొదలయ్యాయి:
“ఏం పిల్లోళ్లను చూడు అని చెప్తున్నావు, ఎప్పుడే?”
“అక్కయ్య బావ కూడా చెబుతున్నారు… మంచి మ్యాచ్ ఉందట.”
రాహుల్ నోరు విప్పలేకపోయాడు. కానీ గుండెల్లో మాత్రం ఒక మాట అడుగుతూ ఉంది: “నిజంగా నేను ఎవరో వారికీ చెప్తే, వాళ్లు నన్ను అంగీకరిస్తారా?”
6. స్వీకరణ మొదలయింది
ఒక రోజు రాహుల్ జోర్డన్ తో ఇలా అన్నాడు:
“నాకు బాధ అనిపిస్తోంది. ఇంట్లో వాళ్లకు నేనేమిటో చెప్పలేకపోతున్నాను. నాకు నన్నే అసలుగా అర్థం చేసుకోవడంలో ఇన్నాళ్లు తీసుకున్నాను.
జోర్డన్ చేతిపట్టుకొని అన్నాడు,
“You don’t have to tell the world today. But don’t hide from yourself anymore.”
అది రాహుల్ లో ఒక కొత్త పేజీని తెరిచింది. ఎలాగైనా మొదట తానైతే తనను అంగీకరించాలి.
7. ఫస్ట్ లెట్ గో — ఫస్ట్ టియర్
రాత్రి 11.45, తల్లి ఫోన్ చేసింది. మొదటిసారి రాహుల్ వణికిపోయాడు. కానీ ఈసారి… తానే అడిగాడు.
“అమ్మా, నీకు ఏదో చెప్పాలి. ఏనాడో చెప్పాలనుకున్నా… నేను అమ్మాయిల పట్ల అలా లేను.”
మొదట మౌనం. వెంటనే అర్థమయ్యే స్పందన రాలేదు. కానీ ఆమె ఒకటే చెప్పింది:
“నీ సంతోషమే నాకు ముఖ్యం రాహుల్. కానీ నన్ను కొంత సమయం ఇమ్ము. నేనూ నేర్చుకోవాలి.”
ఆ మాట విని రాహుల్ మొహంలో కన్నీరు వచ్చాయి.
కానీ ఈసారి బాధకాదు — తేలిక.
8. కొత్త జీవితం — స్వేచ్ఛతో, ప్రేమతో
రాహుల్ గుండెల్లో తొలిసారి ప్రశాంతత. అతను ఇంకా ఇంటికి పూర్తిగా చెప్పలేదేమో. కానీ మొదటిసారి తాను “తాను” అనే అర్థం వచ్చింది. జోర్డన్‌తో కలిసి నవ్వడం, స్వేచ్ఛగా జీవించడం, తనలాంటి ఇతరులతో మాట్లాడటం — ఇవన్నీ కొత్త జీవితం.
9. ముగింపు కాదు — ఒక ప్రారంభం
ఇది రాహుల్ కథ ముగింపు కాదు. ఇది చాలా మంది తెలుగు గే కథలాగే మొదటి అధ్యాయం మాత్రమే. అమెరికా అతనికి స్వేచ్ఛను నేర్పింది. కానీ నిజమైన స్వేచ్ఛ తానే తనను అంగీకరించుకున్నప్పుడే మొదలవుతుంది.
ఇప్పుడు అతనికి తెలుసు — ప్రేమను దాచుకోవాల్సిన అవసరం లేదు. అంగీకరించడమే మొదటి అడుగు.
5. వచ్చే పండుగ… వేరే ప్రేమ
(Vacchē Paṇḍuga… Vērē Prema – This Festival, A Different Love)
1. మొదటి చలికాలపు గాలి
వినయ్‌కి సంక్రాంతి అంటే ప్రత్యేకమైన అనుభూతి. రంగవల్లులు, గడ్డం మీద వెలిగే సూర్యకాంతి, గాలి లో తేలిపోయే పతంగులు—ఇవి అన్నీ బాల్యాన్నే గుర్తు చేస్తాయి. అయితే, ఈసారి పండుగకు ఇంటికి వెళ్తున్నప్పుడు వినయ్‌కి ఒక వింత ఎంజైటీ. ఏదో ఒక ఆవిడంభవం తనలో ఊగిసలాడుతోంది.
వాహన ప్రయాణంలో దారిలో చెట్లతో కూడిన గ్రామ రహదారి చూసి అతని హృదయం కొంచెం కొంచెంగా తేలికపడింది. పుట్టింటి గుమ్మం ముందు దిగినప్పుడు, అమ్మ గట్టిగ బొట్లు పెట్టిన నవ్వు చూసి అతను సగం మరిచిపోయాడు. కానీ అతని అంతరాత్మ మరోలా మాట్లాడుతోంది—”ఈసారి పండుగ కొత్తగా ఉంటుంది…”
2. బాల్యమిత్రుని కలయిక
తిరిగి వచ్చిన రెండోరోజే అతను అనిరుధ్‌ను చూసాడు. బాల్యంలో అతనితో కలసి పతంగులు ఎగిరిన, పాములపాటి ఆడిన ఆ అనిరుధ్, ఇప్పుడు చాలా మారిపోయాడు. గట్టి శరీరం, గంభీరమైన చూపు, ఇంకా ఏదో ఒక నిశ్శబ్ద శాంతి అతని ముఖంలో ఉంది.
“వినూ! ఎంత మారిపోయావు రా! ఏం బాస్.. ఇప్పుడు హైదరాబాదేనా?” అనిరుధ్ అడిగిన ప్రశ్నకు వినయ్‌కి నిట్టూర్పు వచ్చింది. మాటలకన్నా ఎక్కువగా వారి చూపులు మాట్లాడాయి.
ఆ వారం రోజుల పండుగ సమయంలో ఇద్దరూ రోజూ కలుస్తున్నారు. మొదట మొదట చిన్న చిన్న విషయాలు, తరువాత మధుర జ్ఞాపకాలు, మళ్లీ తిరిగొచ్చిన భావాలు.
3. నిన్నటి జ్ఞాపకాలు – నేటి ప్రశ్నలు
ఒక రోజు సాయంత్రం ఇద్దరూ తేనెలాంటి చలి గాలిలో చెట్టు కింద కూర్చున్నారు.
“నీవు ఎప్పుడైనా ప్రేమలో పడ్డావా?” అనిరుధ్ అడిగాడు, చిరునవ్వుతో.
వినయ్ ఒక్క క్షణం కంగారు పడ్డాడు. దాదాపు ఏడాదిగా అతనిలో అణిగిపోయిన సత్యం బయటకు రావాలనిపించింది, కానీ మాటలకూ ముందే లజ్జ వచ్చేసింది.
“ఒకసారి… కానీ అది స్పష్టమైన ప్రేమ కాదు. బహుశా నేనే అర్థం చేసుకోలేకపోయినట్టు,” అని చెప్పాడు.
అనిరుధ్ చిరునవ్వు మళ్ళీ వస్తుంది.
“నాకు తెలుసు, వినయ్. నీకు నువ్వే కచ్చితంగా అర్థం కావల్సిన సమయం ఇది.”
ఆ మాటలు వినయ్ గుండెల్లో కొత్త తళుకు వెలిగించాయి. అనిరుధ్ అతని భావాలను అర్థం చేసుకున్నట్టు అనిపించింది.
4. సత్యానికి ఎదురైన సందేహం
ఒకరోజు రాత్రి, ఇద్దరూ ఆ ఊరి రైలు స్టేషన్ పక్కన కాలినడకన తిరుగుతున్నారు.
“నిజంగా ప్రేమ అంటే ఇదేనా?” వినయ్ అడిగాడు.
“ప్రేమకి నిర్వచనం లేదు. అది నీ కన్నీటి వెనుక దాగిన నవ్వు, నువ్వు తిరిగి చూడాలని అనిపించే ముఖం, నువ్వు వదలలేని జ్ఞాపకం,” అనిరుధ్ అర్థవంతంగా చెప్పాడు.
ఆ మాటలు వినగానే వినయ్‌కి ఒక కొత్త విశ్వాసం వచ్చేసింది. తన భావాలను ఒత్తిడిలా కాకుండా, ఆమోదంగా చూడగలిగాడు.
5. కుటుంబపు ఊపిరాడని నియమాలు
కానీ ఇంట్లో వాతావరణం వేరే. అమ్మ నాన్నా, పక్కింటి అత్తగారు మాట్లాడే మాటలు మాత్రం ఇంకా మధురమైన బంధాలకు తలుపులు వేసినవే.
“నీకు అమెరికాలో ఎంత మంది ఫ్రెండ్స్ ఉన్నా, ఆ అమ్మాయిలతో మాట్లాడే సంధర్భం ఉండదా?” అనే ప్రశ్నలు వచ్చేవి.
అతను నవ్వుతూనే తప్పించుకుంటాడు. కానీ ఈ వంకలు ఎప్పటికీ నిలవవు. ప్రేమను చెబుదామన్న ఆలోచన వస్తే వెంటనే ‘వాళ్లకీ మనకీ మధ్య ఉన్న గ్యాప్’ గుర్తొస్తుంది.
6. చివరి రోజు – చివరి నిజం
సంక్రాంతి ముగిసిన రోజు రాత్రి. ఇంటికి బయలుదేరే ముందు వినయ్, అనిరుధ్‌ను ఆ ఊరి చిన్న చెరువుకి పిలిచాడు.
“నిజంగా చెప్పు రా… నువ్వు నాకు ఇష్టంగా ఉన్నావా?” అన్నాడు వినయ్.
అనిరుధ్ మౌనంగా చూసాడు. తరువాత అతని చేయి పట్టుకుని, “ఊరికే కలవం కదా అనిపిస్తున్నదా? నేను ఇష్టపడ్డాను. కానీ నీవు నీ జీవితాన్ని ఎలాగా చూస్తావో, అదే ముఖ్యం,” అన్నాడు.
ఆ రాత్రి, ఆ గుండె గాథ, ఆ చూపుల్లో మాటలు దాగినవే. వీళ్ళ మధ్య బంధం మొదలయ్యిందా, లేక అది తాత్కాలికంగా ముగిసిందా అనేది చెప్పలేము. కానీ ఒక విషయం స్పష్టం—ఈ సంక్రాంతి, ప్రేమకు ఒక కొత్త రూపం ఇచ్చింది.
7. ప్రేమకు దేశాలు, వయస్సులు అవసరమా?
ఒకే ఊరి పిల్లలైన వీళ్ళ ప్రేమ అమెరికాలో పుట్టలేదూ, హైదరాబాదులో పెరగలేదు. అది చిన్న ఊరిలో, చిన్న మధుర జ్ఞాపకాల మధ్య చిగురించింది. ప్రేమకి పరిధులు అవసరం లేదు.
వినయ్ ఇప్పుడు వెనక్కి చూసుకుంటే, ఆ పండుగ అతని జీవితం మార్చిందని ఖచ్చితంగా చెప్పగలడు.
6. సరయు నది వెంట
(Sarayu Nadi Venta – By the Banks of Sarayu River)
1. చిన్న బాల్యం, నెమ్మదిగా సాగిన అనుభూతులు
అయోధ్యలో శాంతంగా ఉన్న ఒక వాడ. నిదానంగా పాకే నది ప్రవాహం. ఎండకాలంలో అది ముత్యాల్లా మెరుస్తూ ప్రవహిస్తుంది. అదే నది ఒడ్డున మితున్ తన బాల్యం గడిపాడు. తండ్రి ఒక స్కూల్ టీచర్, తల్లి హోమ్ మేకర్. ఇంట్లో పుస్తకాలు, కవితలు, పాత కథలు నిండిపోయేవి.
మితున్ చిన్నప్పుడే తనలో ఒక భిన్నతను గుర్తించాడు. ఆటలంటే ఆసక్తి కాదు. బలమైన శరీరాలు చూసినప్పుడల్లా తల తిప్పి మళ్లీ చూసేవాడు. అది తేడా అని అతనికి ఎవరు చెప్పలేదు కానీ, మనసు మాత్రం భయపడేది. “ఇది నర్మల్ కాదేమో…” అనే సందేహం ఎప్పుడూ అతని లోపల ఉండు.
2. మొదటి కలలు — కవితల రూపంలో
పదకొండు వయస్సులో మితున్ కవితలు రాయడం మొదలు పెట్టాడు. మొదటగా రాసింది —
“నదిలా నీవు వచ్చి
నీ పాదాల నీడలో
నాకు జీవితం దొరికింది…”
అదెవరో తెలియదు. ఒక రూపం, ఒక ఊహ. కానీ అతని ప్రతి కవితలో ఓ ప్రత్యేకమైన మగ శరీరం చక్కగా మెదులుతూ ఉండేది.
3. కాలేజీ వచ్చేసరికి
కళాశాలలోకి వచ్చిన మితున్‌లో ఊహలు మరింత గాఢమయ్యాయి. అతను చాలా మందితో మెలుగుతూ ఉండేవాడు, కానీ అందరికీ దూరంగా. స్నేహితుల మధ్య నవ్వుతూ మాట్లాడినా, లోపల ఎప్పుడూ ఖాళీగానే ఉండేది. ఒకసారి అతను తన బెస్ట్ ఫ్రెండ్‌ను చూడగా, ఒక్కసారిగా గుండె వేగంగా కొట్టుకుంది.
“ఇదేం ఫీలింగ్?” అని తనను తాను ప్రశ్నించుకున్నాడు. కానీ సమాధానం దొరకలేదు.
4. అయోధ్య సాహిత్య క్యాంప్
ఒకసారి అతను అయోధ్యలో జరిగే ఒక చిన్న సాహిత్య క్యాంప్‌కి ఎంపికయ్యాడు. రెండు రోజుల కార్యక్రమం. సరయు నది ఒడ్డునే క్యాంప్. పాత చాళీలు, నిమ్మ గులాబీ రంగు గోడలు, తేమగల నేల. అక్కడే మొదటిసారి మహేశ్‌ను చూసాడు.
5. మహేశ్ – ఓ తాత్విక స్వభావం
మహేశ్ హైదరాబాద్ నుంచి వచ్చాడు. గంభీరమైన స్వరం, నవ్వినప్పుడు కొంచెం మెరుపు కళ్లలో. అతను చిన్న కథలు రాస్తాడు, కథల్లో సామాజిక అంశాలు స్పష్టంగా చూపేవాడు. మితున్ అతని శైలి ఇష్టపడాడు. కానీ అది కంటే ఎక్కువగా, అతని శరీర భాష, నడక తీరు, వాక్యాల మధ్య ఉండే మౌనం — ఇవన్నీ మితున్‌ను ఆకట్టుకున్నాయి.
6. సాయంత్రం సరయువద్ద
రెండవ రోజు సాయంత్రం ఇద్దరూ సరయు నది ఒడ్డునే అలా నడుచుకుంటూ పోతున్నారు.
“ఇక్కడి ప్రశాంతత నన్ను తిప్పికొడుతుంది,” అని మహేశ్ అన్నాడు.
“నాకైతే ఇది… ఒక ప్రశ్నలా ఉంటుంది. నా లోపల నన్నే అడుగుతుంది – నువ్వు నిజంగా ఎవరు?” అని మితున్ చెప్పాడు.
ఒక్కసారి మాత్రం మహేశ్ మితున్‌ను చూశాడు. చాలా సేపు చూస్తూనే ఉండిపోయాడు.
7. ఆ చూపులో పలికిన మౌనప్రేమ
అది చూడగానే మితున్ హృదయం గుండె ఊపిరాడక పోయింది. ఏమిటా చూపు? నన్నేనా? ఆలోచిస్తున్నాడు.
“నేను కూడా అదే ప్రశ్నకు సమాధానం వెతుకుతున్నా,” అని మహేశ్ మెల్లగా అన్నాడు.
అక్కడే, ఆ రాత్రి నదికొంచెం కూర్చుని మాట్లాడిన మాటలు, తమ భయాలు, తలపుల మధ్య ఒక అర్థంలేని బంధం ఏర్పడింది.
8. నిద్రలేని రాత్రి
తిరిగి తన హాస్టల్ గదికి వెళ్లిన మితున్ పడుకోలేదు. గోరింటాకులా చుట్టుకున్న ఆ జ్ఞాపకాన్ని గుండెలో పెట్టుకున్నాడు. ‘ఇది ప్రేమేనా?’ అనే సందేహం కానీ, లోపల ఎంతో ప్రశాంతత.
9. చివరి రోజు – విడిపోవడమే తాత్కాలికమా?
క్యాంప్ ముగిసేరోజు మహేశ్ ముందుకొచ్చాడు.
“నీ కవితలు చదవాలనుంది. వాట్లో నీ మనసు దాగుంటుంది అనిపిస్తోంది,” అన్నాడు.
“వాటిలో నువ్వు కూడా ఉన్నావ్,” అని మితున్ చెప్పాడు.
ఆ మాట విన్న మహేశ్ కళ్లలో మెలిక తళతళలాడింది. అతను మితున్ భుజం మీద చేతి వేసి, మెల్లగా అన్నాడు – “ఇది మొదటిది కావచ్చు. కానీ అంతం కాదు.”
10. జీవితం కొనసాగింది
వారిద్దరూ వారి మార్గాల్లోకి వెళ్లిపోయారు. కానీ వారి మనసుల్లో, ఒక్క సారి చూశిన ఆ నది, ఆ సాయం సంధ్య, ఆ మాటలు, ఆ చూపులు — శాశ్వతంగా నిలిచిపోయాయి.
మితున్ ఆ సంఘటన తర్వాత తన స్వరూపాన్ని అంగీకరించాడు. తన కవితల్లో అది బయటపడింది. ప్రపంచానికి చెప్పాలనిపించలేదు, కానీ తనకు మాత్రం స్పష్టంగా తెలిసింది – ప్రేమ లింగాన్ని అడగదు, నదిలా స్వేచ్ఛగా పాకుతుంది.
ఈ కథతో చెప్పేదేమిటంటే:
ప్రేమ ఎప్పుడూ పదాలతో చెప్పదు. కొన్ని చూపులు, కొన్ని నిమిషాలు, కొన్ని నదికొంచెం నడకలు — ఇవే ప్రేమను నిర్వచించేస్తాయి.
7. వాళ్ళు నన్ను వదిలినా… నేను నన్ను వదలలేదు
(Vāḷḷu Nannu Vadilinā… Nēnu Nannu Vadalalēdu)
వారణాసి… శాంతంగా అనిపించే నగరం. కానీ నా లోపల మాత్రం అల్లకల్లోలం.
నాకు పేరు సాయితేజ్.
ఆంధ్రాలోని ఒక చిన్న పట్టణంలో పుట్టాను. మా ఊరిలో పెద్దగా చదువు లేదు, గొప్పగా ఆలోచించేవారు ఉండరు. ఒకే లైన్ — “బిడ్డ పుట్టాలి, పెళ్లి చేసుకోవాలి, పిల్లలు కలగాలి, దేవుణ్ణి నమ్మాలి.”
ఇవన్నీ ఓ లిస్ట్‌లా ఉంటుంది.
కానీ నా మనసు ఆ లైన్‌కి ఒప్పుకోలేదు.
నా లోపల ఏదో ఇంకో జీవం ఉంది. అది మృదువుగా మాట్లాడేది.
ఎప్పుడూ చెబుతుంటుంది — “ఇది నువ్వు కాదు… నీకో కొత్త జీవితం ఉంది…”
ఇది చిన్నవయసులో మొదలైంది. పక్కింటి అబ్బాయిని చూస్తే హృదయం వేగంగా కొట్టుకునేది.
ఆలోచించేదాన్ని — “ఇది తప్పా?”
ఒక్కసారి అమ్మకి చెప్పాను.
ఆమె భయంతో కన్నీళ్లు పెట్టుకుంది —
“ఇది దేవుడికే అప్పగించు బాబూ… ఇది పాపం.”
అప్పటి నుండి నేనూ నన్ను దాచుకుంటూ వచ్చాను.
పక్కవాళ్ల అభిప్రాయాల మధ్య బతికే ఆట మొదలైంది.
ఆ ప్రయాణం – వారణాసి వైపు
ఇంజినీరింగ్ అయిపోయిన తర్వాత, నేను మానసికంగా పూర్తిగా ఒత్తిడిలో ఉన్నా.
ఎవ్వరి అంగీకారము నాకు లేదు.
ఎవరికీ చెప్పలేను —
“నాకు అమ్మాయిలంటే ఇష్టం లేదు… నేను ఒక పురుషుడిని ప్రేమించగలను.”
ఎవ్వరి నిందలు వేయకూడదు.
కానీ నా చుట్టూ ఉన్న సమాజం నా లోపల నన్నే తిరస్కరించేలా చేసింది.
ఇదే సమయంలో ఓ ఆశ్చర్యకరమైన ఆలోచన వచ్చింది —
“జ్ఞానం కోసం వారణాసి వెళ్దాం.”
ఎందుకంటే, ఆ నగరం… ఆ గంగ… ఆ ప్రసాంతమైన శబ్దం…
ఏదో నన్ను పిలుస్తోంది అనిపించింది.
ఆ యోగా శిక్షకుడి ప్రేమ
అతని పేరు ‘కబీర్’.
ఒక రిట్రీట్‌లో కలిశాం.
అతడు ఓ యోగా గురువు.
ప్రతి ఉదయం సూర్యనమస్కారం, అనంత శ్వాసలు, శరీరాన్ని వినిపించుకునే కళను నేర్పేవాడు.
పరిగణనకు తీసుకోని భావాలు మాట్లాడేవాడు — ప్రేమ, స్వేచ్ఛ, స్వీకరణ.
ఆయన చూపులో ఓ విశ్వాసం ఉంది.
నేను ఎవడిని అని అడిగేవాడు కాదు.
“నీరు వంటివి మన భావాలు, తరలిపోతుంటాయి. కానీ మనం — మనం తేల్చుకోగలిగే అస్తిత్వం,” అని చెప్పేవాడు.
ఒక సాయంత్రం గంగా తీరం దగ్గర ఇద్దరం నడుస్తున్నాం.
అతడు నన్ను చూసి నెమ్మదిగా అడిగాడు —
“నువ్వు నిజంగా ఎవరివి?”
నేను ఒక్క క్షణం మౌనంగా ఉన్నాను.
అంతకాలంగా దాచుకున్న మాట బయటికి వచ్చింది.
“నాకు అబ్బాయిలంటే ఇష్టం. నేను గేను.”
మాట అంతే. ఆ గంగా శబ్దాన్ని మించి, అతడు ఏమీ అనలేదు.
కానీ ఆ చూపు… అర్థం చేసుకున్న చూపు. ప్రేమనిచ్చే చూపు.
స్వీకరణకు పయనం
ఆ రోజు ఆ గంగా వేదకాలం మొదలైందేనా? లేక నాకు?
అక్కడినుంచి నా ప్రయాణం మలుపుతిరిగింది.
నా నిద్రలు ప్రశాంతంగా మారాయి.
నా శ్వాస ముద్దుగా మారింది.
నా గుణం… నా స్వరూపం… ఒక కొత్త వ్యక్తిగా మారింది.
మా ఇంట్లోవారు నన్ను చాలాసార్లు వదిలేశారు.
వెళ్లిపోమని చెప్పారు.
“ఇక్కడ నువ్వు ఉండకూడదు” అని తూర్పారారు.
కానీ నాక్కు తెలుస్తోంది —
నేను నన్ను వదలలేదు.
ప్రతి యోగ సెషన్‌లో
ప్రతి ధ్యానక్షణంలో
ప్రతి సత్యాన్ని ఒప్పుకుంటూ
నేను నన్ను ప్రేమించటం మొదలెట్టాను.
తిరిగొచ్చిన ధైర్యం
ఇప్పుడు నేనొక యోగా కోచ్‌ని.
అప్పటిదాకా గమ్యం ఏమిటో తెలియని జీవితం, ఇప్పుడు జ్ఞానం చూపించింది.
నా క్లాసులకు వచ్చే యువకులకు నేను చెబుతాను —
“మీరు మీరుగా ఉండండి. భయపడవద్దు. ప్రేమ ఒకే ఒక్క పాపం కాదు.”
నాకు ఇప్పటికీ నా కుటుంబం పూర్తిగా అంగీకరించలేదు.
కానీ మానవత్వం అంగీకరించింది.
మరియు…
నేనూ నన్ను అంగీకరించాను.
అంతలోనే ఒక సందేశం…
ఒకరోజు నా ఫోన్‌కు ఒక మెసేజ్ వచ్చింది.
అక్క నుండి.
“చిన్నా, నిన్ను మిస్ అవుతున్నాం. అమ్మ ఇప్పుడు నిన్ను అర్థం చేసుకుంటోంది. ఒకసారి ఇంటికి రా.”
కంట్లో కన్నీరు.
మాటల్లో జవాబు లేదు.
ఒక చిన్న లైన్ రాసాను —
“నేను త్వరలో వస్తా. ఈసారి పూర్తిగా నన్నుగా.”
ముగింపు… కానీ సవరణతో
వాళ్లు నన్ను వదిలారు.
కానీ నేనేమీ కోల్పోలేదు.
నాన్న ఒప్పుకోలేదు — కానీ ఆకాశం మాత్రం ఒప్పుకుంది.
అమ్మ భయపడింది — కానీ గంగా మాత్రం నన్ను హత్తుకుంది.
స్నేహితులు నవ్వారు — కానీ ఒక గురువు ప్రేమించాడు.
ఎందుకంటే, నిజమైన ప్రేమకు శత్రువు లేదు.
నువ్వు నిన్ను ఒప్పుకుంటే…
లోకం కూడా ఓ రోజు ఒప్పుకుంటుంది.
ఈ కథ ఎవరైనా చదివితే, ఒక్కసారైనా గుండె లోతుల్లో ఆత్మస్థైర్యం మొలకెత్తుతుంది.
“ఒక్కరేనా?” అని భయపడుతున్నావా?
కాదు స్నేహితా… నువ్వు ఒక్కడివి కాదు.
తదుపరి కథ కావాలంటే చెప్పండి.
ఇలా మిగిలిన తెలుగు గే కథలన్నీ ఒక్కొక్కటి 2500 పదాలతో చొప్పున తయారుచేస్తాను.
When Culture Clashes with Identity
Let’s not sugarcoat it. Telugu families are often beautiful, warm, and deeply loyal—but they can also be stubbornly traditional.
Same-sex love? “It’s just a phase.”
Queer identity? “That’s Western nonsense.”
Therapy? “Just pray and eat properly.”
We’ve all heard it.
Sometimes they react with silence. Sometimes with shouting. Sometimes with pujas, astrologers, and long-distance lectures from relatives in Andhra who don’t even know your name.
It hurts. And it leaves scars.
But here’s the thing: it’s changing.
Slowly. Quietly. Bit by bit.
More Telugu parents are listening now—even if they don’t fully understand. More Desi friends are speaking up.
More aunties are starting to ask different questions, like: “Is he happy?” instead of “When is the wedding?”
It’s not perfect. But progress rarely is.
Love Isn’t a Rebellion
Here’s something that needs to be said—queer love isn’t an act of defiance. It’s just love.
Falling for someone of the same gender doesn’t mean you’ve abandoned your roots. You can still celebrate Sankranthi, speak Telugu, enjoy biryani, and be in love with someone your parents never expected.
There’s no rule that says you have to choose between your culture and your heart.
You can do both.
You can be Telugu and be gay.
You can light a diya and hold your partner’s hand.
You can wear a sherwani to your commitment ceremony, play Carnatic music at the reception, and still build a life rooted in joy—not fear.
What Allies Can Do
If you’re reading this as a friend, cousin, or sibling of someone who’s struggling—don’t wait for the perfect moment to show support. Just show up.
Ask how they’re doing.
Invite them to sit with you at the family party.
Correct that uncle who makes the lazy homophobic joke.
Speak up—not over them, but with them.
Trust me, it makes a difference.
Sometimes the biggest gift you can give someone is the reminder that they’re not alone.
Finding Your People
If you’re Telugu and queer in the U.S., you’re not the only one.
There are support groups. Instagram pages. Discord servers. Community organizations run by Desi queer folks who’ve been where you are. Who’ve felt what you feel.
Reach out. Even if it’s scary. Even if it’s just a lurk at first.
Because isolation kills joy. But community? That heals it.
You deserve to be seen. You deserve to be known. Fully.
Final Thoughts
Being queer and Telugu in America isn’t easy. But it’s also not impossible.
We’re writing new stories now. Quiet, brave, messy stories. Stories about love that survives pressure. About courage that grows in silence. About identities that refuse to be split in half.
So yeah—be soft. Be strong. Be confused. Be real. You don’t have to have it all figured out today.
But you do have the right to take up space—exactly as you are. And if no one’s told you this lately:
You’re not broken. You’re not wrong. You’re not alone. Keep going. Your story matters. Even if the world hasn’t caught up yet.
